题乐平寺

  名蓝占幽寂,

  花木深禅房。

  开轩俯芳流,

  竹风终日凉。

  谓此已胜绝,

  坐可雄诸方。

  谁知槿篱外,

  古木郁苍苍。

  下有湍激漳,

  珠玉鸣琅珰。

  何当开松门,

  两岸安石床。

  尽发溪山奇,

  枕流挈其芳。

  他年我重来,

  君子留徜徉。