香寂圃

  陂陀茶山西,

  草树无空空。

  呼儿锄其荒,

  花木乱栽种。

  葩华以时折,

  芗泽得风送。

  真成摩诘病,

  幻出天女供。

  游人等蜂蜨,

  晴日竞喧哄。

  灵坚不自持,

  玉陇纷一哄。

  谁知根尘间,

  境界极空洞。

  诚能返其流,

  当见寂不动。

  花飞已无踪,

  香过忽如梦。

  于焉自闻闻,

  尔乃得大用。